Sinirli derbide Galatasaray ve Fenerbahçe '0' çekti

12/04/2009

Ali Sami Yen Stadı'nda futbolcuların hakeme itirazıyla geçen maçta Galatasaray da Fenerbahçe hef futbol hem centilmenlik açısından sınıfta kaldı. Maçın son dakikasında Galatasaray'dan Arda, Emre Aşık Fenerbahçe'den Lugano ve Semih kırmızı kart gördü.





BAĞIŞ ERTEN

Can Yücel ‘To be or not to be’yi, ‘Olmak ya da olmamak’ yerine “Bir ihtimal daha var, o da ölmek mi dersin” diye tercüme etmiştir. Dün akşamki maçın da meali buydu sanki. Hal ve tavırlarıyla iki taraf da intiharı tercih etti. Oysa dünkü maçın sonundaki rezaleti mazur gösterecek hiçbir şey yoktu sahada. Bu derbi, tarihi haşmetinden değil topallayanın yarış atı kaderine terk edilecek olmasından dolayı önemliydi. Asla sabıkası sayesinde değil.
Maç, '10’larsız', tok ve sağlamcı bir fazda başladı. Belli iki teknik adam da Lincoln, Alex inceciliği yerine orta sahada ‘harman dalını’ öne çıkarıyordu. Nitekim ilk yarı boyuna oyunun hızı ve sertlik derecesi son derece yüksekti. Bu hal ve gidişten memnun olan taraf daha çok Galatasaray’dı. Erken baskı sonrası 3’te Hakan’ın ortası, 10’da Kewell’in önce sıfıra inişi, ardından 12’deki şutu tehlike yarattı. 20 dönerken hâlâ sağlı sollu gelen taraf Galatasaray’dı, özellikle de Roberto Carlos’un kademesine sızarak. Fenerbahçe’nin uzun süre tek hamlesi, hedefi tutturamayan Roberto’nun frikiğiydi, ta ki devre sonundaki hafif kıpırdanışlara kadar. Sarı Lacivertliler için asıl kötü haber, Güiza’nın önüne alsa gol atabileceği birkaç pozisyonu harcaması değil Gökhan Gönül’ün sakatlanıp çıkmasıydı. Çünkü artık iki kademe de atak sızdırır hale gelmiş, Galatasaray da oyun düzenini buna göre oturtmuştu. Zaten oyun sarı-kırmızı tahakküm altındaydı ve Cim Bom golü değilse de gidiş yolunu bulmak üzereydi. Buna taş koyan şey ise Emre Belözoğlu’nun sağanak ıslık altında olmasına rağmen müthiş orta saha dinamizmiydi. 41’de Arda’nın Ümit Karan kaçırışı da sonuçsuz kalınca skorbord bu duruma razı oldu. Tamam gol yoktu, ama futbolun hası sergileniyordu ve bu ikinci yarı için umut birikmesine neden oluyordu.
Oysa yeni devre durgun başlamıştı. Orta saha teyakkuzu artık akıl dolu kısa paslara değil, pas hatalarıyla şekilleniyordu. İlk hamle Güiza’nın kanattan taşıdığı topla 53’te Semih’le geldi. Ardından da korneri iteleyemedi içeri Fenerbahçe kaptanı. Bu hamlelerle oyun bu yarıda daha dengeli hale gelmişti. Korkmaz, sanırım tartıyı yeniden kendi lehine çevirebilmek için Lincoln’ü aldı oyuna. 64’te Baros’un pozisyonu bu sayede mi geldi, bilinmez. Fakat, kırılgan gözükse de eşitlik hâlâ iktidardaydı. 80 geçilirken gol arzusu yükselmeye başladı. Ama tüm çabalar eksik teşebbüste kaldı. Anlaşılan sezonun kapanış töreninde kimse yalnız kalmak istemiyordu.
NOT: John Malkovich iki gün önce Film Festivali’ne konuk olup ödülünü alırken, “Bu kadar keyifle yaptığım bir işten dolayı bu ödüle layık görüldüğüm için çok şanslı hissediyorum” dedi ve ekledi “Bilmiyorum bunu hak etmek için ne yaptım?” Futbola kolaylıkla çevrilebilir bu. Hem futbolcular, hem de gazeteciler benzer bir lükse sahip. Peki ne kadar hakkını veriyoruz? Herkesin, bilet bulmak için didinip, hatırlı kişi aradığı bir maça elimizi kolumuzu sallayarak, hatta üstüne para alarak giriyoruz. Bu yüzden aynı soruyu biz de kendimize yöneltmek zorundayız. Bunu hak etmek için ne yaptık, ne yapıyoruz? Didişmek dışında. Oysa iyi oynamak, iyi yazmak, iyi anlatmak boynumuzun borcu. Bunu hiç unutmamak lazım.